" هیئت آنلاین "

شب های آخر ماه به مهتاب دقت کرده ای؟ دیدی چقدر لاغر و خمیده شده؟ اما هنوز هم در سیاهی و تاریکی شب نور می پراکند و زیباست.

درست مثل بعضی از پیرمردها و پیرزن ها که کمرشان خم خورده.

خاله جان هم همینطور شده؛ کمرش تا شده. آن قدر که گویی همیشه در حال رکوع است.

گاهی سر به سرش می گذارم و با صدای بلند در گوشش می گویم: «عابد شدی خاله! صبح تا شب در حال رکوعی» و او خیلی وقت ها از بین جملاتم فقط چند کلمه متوجه می شود و موگید: «چی گفتی؟» آن وقت من دوباره و سه باره تکرار می کنم و او چشم به قالی می دوزد و می گوید: «نه خاله، پیر شدم، پیر...»

توی مهمانی ها هیچکس کنار خاله نمی نشیند؛ فقط به خاطر اینکه او هر جمله ای را نشنود، می پرسد و جوان هایی که حال و حوصله خودشان را ندارند، چه برسد به اینکه جمله ای را دوباره تکرار کنند.

می دانم خیلی از مواقع خاله در مهمانی میوه اش را نمی خورد به خاطر اینکه پوست کندن میوه برایش کمی مشکل است.

متواضعانه می گوید: «ببر خاله، نمی خورم»

کنارش می نشینم میوه اش را پوست می گیرم، لبخندی می زند و می خورد.

خاله پیر شده اما ابداً افتاده نیست. خیلی از کارهایش را با همان کمر خم به تنهایی انجام می دهد. او فقط هم صحبت می خواهد اما خیلی از فامیل همین کار کوچک را از او دریغ می کنند.

گاهی در مهمانی تنها نشسته که همان طوری خوابش برده.

حالا دیگر واقعا به نتیحه رسیدم که ما نسل خودخواهی هستیم، به اندازه ای که حتی حاضر نمی شویم چند دقیقه ای کنار پیرزنی بنشینیم و فقط به صحبت هایش گوش کنیم.

همین.

گاهی یادمان می رود که پیامبر ما از من و شما خواستند: «هر وقت بزرگ قومی بر شما وارد شد، گرامی اش بدارید.» (اصول کافی، ج 2، ص659)

نویسنده: سمانه هوشمند

به نقل از: مجله خانه خوبان، جلد 96، صفحه 4

منبع: پایگاه اطلاع رسانی مجموعه فرهنگی شهدای مدافع حرم