در ضمنِ حدیثی طولانی (خطاب به فردی به نام جابر) از امام محمد باقر (ع) روایت شده که فرمودند: به خدا قسم ای جابر! در روز قیامت حضرت فاطمه (س) مثل پرنده ای که دانه ی خوب را از بد جدا می کند، شیعیان و دوستداران خود را گرفته و نجات   می دهد. وقتی شیعیان با آن حضرت نزدیکِ درِ بهشت می رسند، خداوند در دلهای آنان می افکند که برگردید و بنگرید. همین که برگشته و توجه می کنند، خداوند متعال می فرماید: ای دوستانِ من، با اینکه فاطمه (س) را بینِ خودم و شما به شفاعت پذیرفته ام، چرا برگشته اید؟ می گویند: خدایا! دوست داریم در چنین روزی قدر و منزلت ما شناخته شود. خداوند متعال می فرماید: برگردید و ببینید که چه کسی شما را به خاطر دوستی فاطمه دوست داشته است. ببینید چه کسی شما را به خاطر محبت فاطمه اطعام کرده است. برگردید و ببینید که چه کسی شما را به خاطر دوستی فاطمه لباس پوشانده است. بنگرید چه کسی شما را به خاطر دوستی فاطمه یکبار سیراب کرده است. بنگرید و ببینید چه کسی غیبتی را ازشما به خاطر دوستی فـاطـمه برگردانـده است و دستش را گرفته و او را داخل بهشت کنید! امام باقر(ع) فرمود: به خدا سوگند در بین مردم کسی جز شک کننده، یا کافر و یا منافق باقی نخواهد ماند. (بحار الانوار ج43، ص65 ، به نقل از فاطمه الزهرا(س) بهجه القلب المصطفی(س)، ص113)